اشعار

شد تـازه داغ، بـاز به دل هـای اهل بیت            تکـرار شد مـصیبت عـظمـای اهل بیت

با قلب چاک چاک درآغوش خاک خفت            چارم امـام و رهـبر و مـولای اهل بیت

دردا که شد خموش پس از سال ها فراق               آوای روح بـخـش مـسیـحـای اهـل بـیت

بعد شهـادتش به همه خـلـق شـد عـیـان             که اورا چه ها رسیده ز اعدای اهل بیت

آثـار زخـم سـلـسـلـه ها هـم هـنـوز بـود            بر عضو عضو آن گل رعنای اهل بیت

این است آن اسیر که هجـده ستاره دیـد            بـر نــیـزه گـرد مـاه دل آرای اهـل بیت

این است آن امام که با دست بـسته دیـد            چون داغ خویش آبـله بر پـای اهل بیت

این غـیرت اللّهـی ست که می دیـد آمدند            زن هـای شــام بـهــر تـمـاشای اهل بیت

با تـازیـانه گشت جسـارت به عـمّـه اش               روزی که سوخت خانۀ زهرای اهل بیت

"میثم" قسم به فاطمه باور نکردنی ست               این غم، که در خرابه شود جای اهل بیت

سید الباکـینم و در عشق غـوغـا می کنم            زنده در شهر مدینه یـاد زهـرا می کنم

من چهل سال است هر لحظه به یاد کربلا            از غم هر روضه ای گریه مجزّا می کنم

پای هربرگ صحیفه نه، که روضه نامه ام            با سرانگشتی زخونِ دیده امضا می کنم

رازق الطفل الصغیر و راحم الشیخ الکبیر            با مناجات سحراین روضه افشا می کنم

آب رنگ خون بگیرد تا که هنگام وضو            یادی از زخـم لـبانِ خشک بابا می کنم

می سپـارم بر هـمـه تا نـشـود اُمُّ البـنـین               صحبت ازضرب عمود و فرق سقا می کنم

تا ببـیـنم بین باغی لالـه پـرپـر می کـنند            بی مهـابـا یـاد جـسـم ارباً اربـا می کنم

با سـؤالی پـُر کـنایه وقت ذبـح گـوسفند               در دلِ درد آشـنا طـرح مـعـمـا می کنم

چون که بابای مرا لب تشنه ذبحش کرده اند               بر سراین قصه با قصاب نجوا می کنم

گر ببینم دختری مویش گره افتاده است            خیلی آهسته گره ازگیسویش وا می کنم

وای زان دم که بینم دختری خورده زمین               گریه ها بر غـربت اولاد زهـرا می کنم

تا که دیدم برده آوردنـد در بازار شهر                یاد شام و ماجرای خواهرم را می کنم

سرخ موئی گفت دنبال کنیزم، بعد ازآن               یاد آن مجلس دو چشم خویش دریا می کنم

بین نـماز، وقت دعـا گـریـه می كـنی           با هر بهـانه درهمه جا گریه می كنی

در الـتـهـاب آهِ خـودت آب می شـوی           می سوزی وبدون صدا گریه می كنی

هرچند زهر، قلب تو را پاره پاره كرد           اما به یـاد كـرب و بـلا گریه می كنی

اصلاً خود تو كرب و بلای مجـسّمی           وقـتی برای خـون خـدا گریه می كنی

آبِ خوش از گلوی تو پائین نمی رود           با نـالـه های واعـطـشا گـریه می كنی

با یاد روزهای اسارت چه می كشی؟              هرشب بدون چون و چرا گریه می كنی

با یاد زلفِ خـونی سرهای نی سوار           هر صبح با نسیـم صبا گریه می كنی

هم پای نیـزه ها همه جا گریه كرده ای              هـم با تـمام مـرثـیه ها گـریـه می كنی

دیگر بس است "چشم ترت درد می كند"            ازبس كه غرق اشك عزا گریه می كنی

ای تشـنه لب که بر لب دریـا گریستی           از دیده خون ، زمرگ احبّـا گریستی

تنها نه بهر تـشنـه لبان اشک ریخـتـی           دیـدی چو کـام تـشـنه سـقّـا گـریـستی

یعقوب آل عصمت اگر خوانمت رواست           چون در فراق یوسف زهرا گریستی

آنجا پدر ز هجر پسر گریه کـرد لیک           اینجـا تو در مـصیـبت بابـا گـریـستی

چـل سـال بعـد واقـعـۀ سـرخ  کـربـلا           در آتـش فــراق تو تـنـهـا  گـریـسـتـی

گـاهـی به یـاد وقـعـۀ خـونـین کـربـلا            گـاهی به یـاد شـاه غـم افـزا گـریستی

بگذشت چون به پیش رخت سرو قامتی           بـــر قــلـب داغ دیــده لـــیـلا گریستی

در مـاتـم سـه سـالـۀ بی یـاور حـسیـن           با سـوز آه زیـنـب کــبـری گـریـسـتی

بـودی مـدام صائم و قــتائم تمام عـمر           روز اشک غم فشاندی و شبها گریستی

مردانی از مصیبت جانـسوز حـضرتش           تـا بـاشـدت ذخــیــرۀ فـردا گـریـسـتی

زهر اشکی شد و کانون دعا را سوزاند            بـنـد بـنـد من افــتـاده ز پــا را سـوزانــد

آسمـان تـار شده، جـرعۀ آبی، این زهـر             پاره های جـگـر غــرق بـلا را سـوزانـد

سـینـه ام بود حـسـیـنـیـۀ غـم هـای حـسین            یاد آن خـاطـره ها بـیت عـزا را سـوزاند

من نه امـروز که در کـربـبلا جـان دادم            ازهمان روز که آتش همه جا را سوزاند

با همان تیرکه در حنجره ای ترد و سفید             تـارهـای عـطـش آلـود صـدا را سوزاند

از همان لحظه که می سوخـتم و می دیدم             تـازیـانـه هــمـۀ پــیـکـر مـا را سـوزانـد

وای از آن بزم که در پیش اسیران حرم             خیزران هم لب وهم طشت طلا را سوزاند

بـاز گـریـان غــم هم نــفــسی بـایـد شـد           زائـر مـرغ غــریب قــفــسی بــاید شـد

باز یک عده جفا، زخم روی زخم زدند           از قضا بــاز عــزادار کــسی بــایـد شد

***********************

باید امشب همه از شوق پر و بال شویم           تا عـزادار عــزادار چـهــل سال شویـم

کاسه ای اشک بگیریم روی دست وَ بعد           راهـی روضۀ پیـغـمـبـر گـودال شـویـم

***********************

آن کسی که هـمه اش گریۀ عـاشورا بود           آب مـی دیـد بـه یـاد جـگــر ســقـا بــود

چشم هایش همه شب هیأت واویلا داشت           تا نفـس داشت فــقـط گریه کن بابـا بود

***********************

زهـر نوشید وَ تب کرد محیط جـگـرش           گُر گرفت ازعطش وسوخت همه بال وپرش

خشک شد جُلگۀ لبهاش و با خشکی لب           روضه می خواند به یاد لب خشک پدرش

***********************

آن کسی که خود خورشید به پایش افتاد           ناگـهـان رعـشه بـر انـدام رسایش افتاد

ضعف شد چیره و زیر بغلش خـالی شد          از روی شـانــۀ افــتـاده عـبـایش افـتـاد

***********************

وای از ریش سپیدش كه حنایی شده بود           ناله اش گفتن اسمی سه هجایی شده بود

دم مــغـرب افــق شـهـــر مـــدیـنــه امـا           جهت قـبـلۀ او كـرب و بـلایی شده بود

***********************

این هم از ماهیت نفـس نفیس خاك است           سر آقا به روی دامن خـیس خاك است

همه اش سجـده شده مثل پـدر در گـودال           خاك سجـاده و سجـاد انیـس خاك است

***********************

گاه آهـسته فـقـط وای بـرادر می خـوانـد           لب تشنه «قتلوا» بود كه از بَر می خواند

اشك می ریخت وَ هر آینه می گفت حسین           تا دم مرگ فقط روضۀ حنجر می خواند

 ************************

تـلخی زهـر به كامش عـسل و قـنـد آمد           بر لب پُـر تـركـش مـطـلع لبـخـنـد آمـد

جـلـوی چـشـم ترش كـرببـلا ظاهـر شد           یا اَبِ یا اَبِ گـفـت و نـفـسـش بـنـد آمد